مسمومیت با متادون درکودکان مراجعه کننده به بیمارستان لقمان حکیم در نیمه دوم سال ۱۳۸۸

سابقه و هدف: مسمومیت با ترکیبات اپیوئیدی از مسمومیت های خطرناک و متاسفانه شایع کودکان کشورمان است. با توجه به تغییر تابلوی مسمومیت با مواد مخدر درطی سالهای اخیر و افزایش چشمگیر مسمومیت با متادون و با توجه به جدید بودن این مسمومیت در اطفال این تحقیق طراحی گردید. مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی مقطعی کلیه کودکان کمتر از 12 سال مسموم با متادون که در بیمارستان لقمان حکیم در نیمه دوم سال 88 بستری شده بودند، از نظر علایم بالینی، یافته های پاراکلینیک و روند درمانی مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در طی مدت تحقیق 16 پسر و 15 دختر مسموم با متادون مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی بیماران 55 ماه بود (حداقل 4ماه و حداکثر 12 سال). کلیه بیماران به صورت تصادفی یا در اثر اشتباه والدین مسموم شده بودند. میانگین فاصله شروع علایم از زمان مصرف53/1 ساعت بود که بیانگر زمان نسبتاً طولانی از زمان مصرف تا شروع علایم است. علایم بالینی به ترتیب عبارت بودند از: خواب آلودگی75 درصد، مردمک میوتیک 68 درصد، استفراغ61 درصد، تنفس سطحی و کند57 درصد و آپنه40 درصد. در بررسی پاراکلینیکی، شایع ترین یافته آزمایشگاهی اسیدوز تنفسی بود (69 درصد) و سپس لکوسیتوز در 2/55 درصد بیماران و هیپوناترمی در 17درصد مشاهده گردید و مهمترین یافته ecg افزایش فاصله qt بود (8/23درصد). از نظر درمانی میانگین مدت درمان با انفوزیون نالوکسان 51 ساعت بود و در3درصد بیماران برگشت علایم بعد از اتمام دوره درمان و پس از قطع نالوکسان رخ داد. در گروه دچار آپنه دوره درمان طولانی تری نیاز بود که این اختلاف از لحاظ آماری معنادار بود (007/0>p). همچنین در 17 درصد بیماران دچار آپنه، پنومونی آسپیراسیون رخ داده بود که از لحاظ آماری معنادار است (022/0>p). متاسفانه برای بیش از نیمی از کودکانی که قبل از مراجعه به این مرکز به مراکز درمانی دیگر مراجعه کرده بودند هیچ گونه اقدام درمانی موثری انجام نشده بود که نیاز به اطلاع رسانی و آموزش در این زمینه را نشان می دهد. نتیجه گیری: مسمومیت با ترکیبات مواد مخدر از جمله متادون از مسمومیت های شدید و تهدیدکننده حیات در کودکانست. در درمان این مسمومیت باید مدت زمان طولانی درمان با نارکان و احتمال برگشت علایم بعد از قطع نالوکسان مدنظر باشد.